سی‌وهفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم کودک و نوجوان اصفهان امسال همچون نمایش خوش‌ساختی که پشت پرده اجرا می‌شود، در سالن‌ها با استقبال کودکان و نوجوانان پیگیری می‌شود اما از منظر شهری و تبلیغاتی، حضورش کم‌رمق و بی‌صلابت به‌نظر می‌رسد؛ وضعیتی که این پیام را می‌فرستد که برای برخی متولیان محلی، برگزاری جشنواره یک «تکلیف» اداری است نه یک «فرصت» فرهنگی-اجتماعی.
تصویر عمومی و خلأهای بصری
سالیان نه چندان دور، جشنواره فضایی جشن‌گون و رنگی در معابر و محله‌های منتهی به سینماها خلق می‌کرد؛ پرچم‌ها، المانهای عروسکی و غرفه‌های کودکانه حالا در اغلب نقاط شهر غایب‌اند. این سکوت تبلیغاتی موجب شده مخاطبان تصادفی که هر ساله از راه می‌رسیدند و از دل خیابان‌ها به سالن‌ها هدایت می‌شدند، کمتر از رویداد خبردار شوند و شور عمومی در سطح شهر کاهش یابد.
آنچه در درون سالن‌ها هنوز زنده است
با وجود کاستی‌های فضای شهری، برنامه‌های داخل سینماها با استقبال خوبی مواجه شده‌اند؛ کودکان و نوجوانان پرشور در نمایش‌ها حضور می‌یابند و برنامه‌های جنبی محتوای جذابی برای مخاطب اصلی جشنواره فراهم می‌کنند. این تناقض نشان می‌دهد کیفیت محتوایی هنوز توان جذب مخاطب تخصصی را دارد اما از تبدیل شدن جشنواره به رویدادی فراگیر بازمانده است.
دلایل محتمل کم‌تحرکی شهری
منابع نزدیک به ستاد برگزاری از اختلافات مدیریتی و کم‌نظمی در هماهنگی با نهادهای محلی خبر می‌دهند؛ همچنین برخی تلاش‌ها برای برگزاری رویدادهای موازی و عدم تعامل با بنیادهای ملی، به پراکندگی برنامه‌ها و کاهش یکپارچگی جشنواره انجامیده است. این نوع تنش‌های اجرایی معمولاً هزینه فرهنگی و تبلیغاتی بر جای می‌گذارد که بازسازی آن در کوتاه‌مدت دشوار است.
پیامدهایی فراتر از ظاهر شهر
نبود تبلیغات شهری و المانهای جشنواره‌ای تنها مسئله زیبایی‌شناختی نیست؛ کاهش دیده‌شدن رویداد مانع از جلب حمایت مردمی، رسانه‌ای و تجاری می‌شود و از جذب مخاطبان غیرحرفه‌ای و بازاریابی اجتماعی برای آموزشِ کودکان بازمی‌دارد. جشنواره‌ای که در قلب شهر نفس نمی‌کشد، توانایی تبدیل شدن به موتور فرهنگی محلی و محرک صنایع خلاق را از دست می‌دهد.
پیشنهادهای عملی برای بازگرداندن شور شهری
- همگرایی نهادی: ایجاد کمیته مشترک ستاد جشنواره، شهرداری، مدیریت فرهنگی و رسانه‌های محلی برای برنامه‌ریزی المان‌ها و اطلاع‌رسانی شهری؛
- تمرکز بر تجربه خانواده‌ها: توسعه مسیرهای پیاده‌روی جشنواره‌ای، نصب المانهای تعاملی و برپایی بازارچه کوتاه‌مدت برای جلب خانواده‌ها و تبدیل خیابان‌ها به فضای جشن.
نکته پایانی: فرصتِ بازسازی اعتماد
هنوز هم هسته اصلی جشنواره—فیلم‌ها و مخاطبان کودک—زنده و اثرگذار است؛ اما برای اینکه سی‌وهفتمین دوره نه صرفاً یک رویداد پشت درهای بسته، بلکه آغاز بازسازی اعتماد و مشارکت شهری باشد، لازم است نهادها به‌صورت هماهنگ وارد عمل شوند، اختلافات اجرایی را کنار بگذارند و جشنواره را از یک تکلیف به یک پروژه فرهنگ‌ساز تبدیل کنند. این رویکرد نه تنها شانس حضور ملی و بین‌المللی جشنواره را افزایش می‌دهد بلکه بستر پایدارتری برای تربیت مخاطب سینمای کودک در شهر فراهم خواهد کرد.
About the Author
محمدرضا صبوری، از روزنامه‌نگاران باسابقه و متعهد در تیم تحریریه مجله خبری است. او با سال‌ها تجربه در عرصه رسانه، به عنوان یک تحلیلگر و گزارشگر قابل اعتماد شناخته می‌شود. صبوری به دلیل دقت، دانش و تخصص خود در پوشش اخبار مهم، به یکی از ستون‌های اصلی تیم تبدیل شده است.