مهدی قایدی، مهاجم ریزنقش تیم ملی ایران در بازی با امارات، تنها گل تیم ملی را به ثمر رساند. اما شادی عجیب او پس از گلزنی در برابر هواداران اماراتی، حواشی بسیاری به همراه داشت و واکنش‌های متفاوتی را برانگیخت. قایدی به سمت تماشاگران اماراتی رفت و در حرکتی غیرمنتظره به آنها تعظیم کرد تا به نوعی برای گلزنی به تیم ملی کشورش از هواداران حریف عذرخواهی کند.
او در پایان بازی در پاسخ به این سوال که چه حسی از گلزنی به اماراتی ها داری که در لیگ آن بازی می‌کنی، گفت: “بعد از اینکه گل را به ثمر رساندم و قبل از خوشحالی، از اماراتی‌ها عذرخواهی کردم!”
این پاسخ، حتی عجیب‌تر از عمل قایدی بود و به حواشی دامن زد و به شعله‌های آتش حاشیه‌ها بنزین ریخت. بارها دیده‌ایم که بازیکنی پس از گلزنی به تیم سابقش، به احترام هواداران حریف و روزهایی که در باشگاه سابقش داشته، از خوشحالی خودداری می‌کند تا رسم معرفت و احترام را به جای بیاورد. اما تاکنون سابقه نداشته که در رده ملی، بازیکنی پس از گلزنی برای تیم ملی کشورش، به احترام رقیب خوشحالی نکند! بهانه قایدی، بازی در لیگ امارات است، اما این استدلال، مثل چوب خشک و بی پایه است. او اگر به امارات رفته تا در لیگ رقیب بازی کند، تنها به دلیل درخشش در پیراهن همین تیم ملی است که امروز در لباس آن، شادی را جایز نمی‌داند. تیم ملی هویت و نماد ماست. تیمی که همه زیر پرچم آن هستند و قداست آن بر هر چیز دیگری ارجحیت دارد. تیم ملی به اندازه ای مقدس است که بازیکنان آن را جملگی به سرباز وطن تشبیه می کنند که برای بالا بردن پرچم ایران باید از جان خود مایه بگذارند. اما حالا یکی پیدا شده که برای خوشامد حریف، در پیراهن ملی کشورش شادی نمی‌کند. این درست مثل آن است که در جنگ تن به تن، سربازی به احترام دشمن اسلحه بر زمین بگذارد.
قایدی که پیش از این ثابت کرده با حواشی و جنجال‌های کبود الفتی دیرینه دارد و حتی در حاشیه افراط کرده، بهتر است حداقل در لباس ملی از حواشی دوری کند و حرمت لباس مقدسی که بر تن اوست را نگاه دارد. این حاشیه‌ها و طنازی‌ها را باید برای تیم باشگاهی اش بگذارد. همانجا که برای خوشامد سردمدارانش از شادی با پیراهن تیم ملی اجتناب می کند!
۲۵۳ ۲۵۱
